Terug van de woestijn...

Ik ben alweer drie weken thuis, terug van mijn retraite in de woestijn. En ja, ik had jullie beloofd mijn verhaal te vertellen... maar dat blijkt toch iets lastiger dan gedacht. Want hoe vat je iets samen dat je volledig binnenstebuiten heeft gekeerd?

Wat een avontuur. Wat een belevenis! Zwaar, intens, confronterend, maar ik zou het voor geen goud hebben willen missen. De woestijn is niet zomaar een plek, het is een ervaring die je opraapt, uitwringt, afstoft en terugzet. Je kunt je er niet op voorbereiden, en ik kan ook eigenlijk niet goed uitleggen hoe het was. De woestijn voel je.

Een andere wereld

Overdag is de zon als een genadeloze spotlamp die alles, inclusief jezelf, terugbrengt tot de kern. Geen filter, geen franje. Je voelt je klein, (haha) maar helder. Alsof je langzaam wordt uitgekleed tot de persoon die je echt bent.

’s Nachts is het aangenaam koud. De sterren zijn zó scherp en dichtbij dat je het gevoel hebt dat je ze kunt aanraken. Alles is stil, maar het is een levende stilte. Alsof de aarde zelf ademt. Daar, in die stilte, kun je jezelf niet ontwijken. En geloof me: ik ben mezelf minstens honderd keer tegengekomen, met al mijn kanten. Zowel de gezellige als de minder charmante versies. (Mijn bijnaam? Koningin van de woestijn..)

Een vliegende start... soort van

De reis begon al met een stevige les in loslaten. Ik had m’n best gedaan om alles goed voor te bereiden, maar het universum had andere plannen. Denk aan: vliegangst, slecht weer, een twee uur langere vlucht, uitwijken naar een ander vliegveld én vervolgens een zes uur durende busrit uit een horrorfilm. Inclusief misselijkheid, tranen en de intense drang om direct weer naar huis te gaan.

Daar begon: les1 in overgave. Je kunt plannen wat je wilt, maar het universum lacht daar hard om. Controle is een illusie. En soms moet je letterlijk ziek en doodsbang zijn om dat te beseffen. Laat los!

Back to basic

Voor het eerst in mijn leven sliep ik buiten. In een tent. En soms gewoon onder een muskietennet met de sterren als dak. Afgaande op de pootafdrukken in het zand had ik nachtelijk gezelschap van dieren. En weet je wat? Ik heb het overleefd. Geen douche, geen wc, geen probleem. Alle hygiënevoorschriften gingen tijdelijk het raam uit, dat er trouwens ook niet was. En ik voelde me beter dan ooit. Zó gezond en energiek. De luxe van eenvoud is ongekend (Hoor wie het zegt! Ik verbaas vriend en vijand haha!)

Zand, zand en nog eens zand.

We hadden een zandstorm. Ik had zand op plekken waar je het nooit voor mogelijk had gehouden en we moesten één nacht zelfs evacueren! En als de getrainde commando die ik ben ging dat natuurlijk van een leien dakje...Uhum. Elke dag zonsondergangen en zonopgangen om stil van te worden. En elke dag weer die verdomde zandduinen waar je je kilometers doorheen moest ploegen alsof je in een slechte actiefilm zat. Ik ben minimaal twintig keer gestruikeld, vaak over niets. Mijn tas was mijn dagelijkse vijand, maar het had allemaal betekenis. Het was alsof de woestijn me steeds iets wilde zeggen. En ik luisterde...

Eenvoud het nieuwe luxe

Wat je niet verwacht in een woestijn? FANTASTISCH eten. Simpele vegetarische maaltijden, vers brood gebakken in het zand...goddelijk. Citrusvruchten die smaakten als geluk in partjes. Elke dag feest in je mond. Ik droom er nog van. We zijn verwend, door de mensen, de stilte en het eten.

Gesprekken met kamelen (nee, ik was niet gek)

Ik heb gepraat met een kameel of eigenlijk een dromedaris. En ik meen het, hij luisterde beter dan menig mens. Kan ook aan de hitte gelegen hebben. Of aan het feit dat je daar helemaal teruggaat naar je gevoel, naar jezelf.

De groep waarmee ik reisde was prachtig. Stuk voor stuk mensen met hun eigen verhaal, hun eigen demonen. We hebben gelachen, gehuild, gedeeld. En ja, what happens in the desert stays in the desert.

Bronnen van licht

De sociale projecten van Stichting Sources of Life en Vzw Genesis waren een van de meest indrukwekkende momenten van de reis. De dankbaarheid van de mensen was voelbaar. De inzet van mensen zoals Jolanda en Mustafa raakte me diep. Mensen die hun leven wijden aan het helpen van anderen, puur uit liefde. Ze zetten hoop weer op de kaart. Mustafa, die deze reis al 39 keer heeft begeleid, is een kracht op zich. Altijd vol energie, ondanks werk, druk gezin en alles wat hij doet. Wat een inspirerend en mooi mens. (Lees vooral zijn boek...Score your goal van Mustafa Harraq hij verdient een plek op je nachtkastje.)

Is er een Jenn 2.0?

Jazeker! Ik ben veranderd. Niet ineens een compleet nieuw mens, maar wel een stuk dichter bij wie ik echt ben. Ze struikelt nog steeds, maar ze staat sneller op. De woestijn heeft dingen losgemaakt, en ik heb inzichten mee teruggenomen die ik nooit in een cursus of boek had kunnen vinden.

Zou ik het opnieuw doen?

Zonder twijfel, maar dan gaat Richard mee. Of hij wil of niet 😉

Deze reis is niet voor iedereen. Je moet lichamelijk gezond zijn, en een beetje gek misschien ook. Maar als je durft, als je wilt voelen, vallen, en opstaan... dan is het een ervaring die je voor altijd bijblijft.

De woestijn verandert je niet, hij haalt alleen weg wat je nooit echt nodig had.